"Als je dan toch moet winnen.."
Een maand lang heb ik geprobeerd om u op de hoogte te houden van 'Le Tour de France 2017'. Het grootste en belangrijkste wielerevenement van het jaar. Ruim 3 weken lang fietsen, dansen op de pedalen, afzien, harken, linkeballen, beulen, klimmen, sprinten, vallen, opstaan en verliezen en winnen.
En vooral het laatste wil ik noemen: WINNEN. Want dat vond vandaag op de Champs-Élysées plaats. Een Nederlander heeft voor het eerst sinds 1998 een sprint-etappe gewonnen in de Ronde van Frankrijk. Toen was het Jeroen Blijlevens die de 4e etappe op zijn naam schreef. En vandaag, 19 jaar en 8 dagen later, wint opnieuw een landgenoot in een sprint.
Vandaag, 23 juli 2017, is het de 24-jarige Amsterdammer Dylan Groenewegen die wint op de Champs-Élysées. Hij werd al een keer tweede en een keer derde in een massasprint, maar vandaag is de goedlachse Groenewegen de snelste. Hij klopt mannen als Greipel, Boasson Hagen, Bouhanni, Matthews en Kristoff in de sprint.
En de manier waarop is ook het noemen waard. Na drie weken koers waren er namens LottoNL-Jumbo nog maar 5 renners over van het negental wat aan de Tour begon. Roglič, Martens, Wagner en Leezer zitten nog in de Tour en moeten de kar trekken voor Groenewegen.
Roglič werd als pion vooruit gestuurd om het gat met de kopgroep dicht te rijden. De overige 3 hebben Groenewegen uit de wind gehouden en zo goed als mogelijk afgezet in de sprint. Na wat mannelijk geduw met Kristoff kwam Groenewegen al vroeg op kop en ging de sprint op 250 meter van de finish aan. Boasson Hagen kwam er niet aan te pas en Greipel zette zijn offensief te laat in. Dylan Groenewegen wint en daar is niets maar dan ook niets op af te dingen.
Keer op keer achter de scooter van pa-Groenewegen aan en de sprint nabootsen langs de A6. Snelheid maken, aantrekken, uit het wiel komen en gaan. En zo geschiede, maar keer op keer was het toch die dekselse Kittel die met de eer streek. Of ontbrak de slimmigheid en waren andere renners net iets sluwer? Aan de top-snelheid heeft het niet gelegen, want die was menig keer hoger dan die van de concurrenten. Deze etappe-zege zat er aan te komen, daarvan was iedereen overtuigd.
"Ik moet zelf maar een keer aangaan", aldus Groenewegen. En waar kan je dat als sprinter nu beter doen dan op de Champs-Élysées, het wereldkampioenschap voor sprinters? Nog één keer 250 meter lang afzien, beulen, sprinten en winnen.
Na de winst van Primož Roglič is het de tweede overwinning in deze ronde voor de ploeg van LottoNL-Jumbo. Een prima resultaat, zeker na het vroege uitvallen van Robert Gesink en de niet top-fitte Jos van Emden.
Ik wil afsluiten met het herhalen van de woorden van de winnaar, vlak na het winnen van de slotetappe in de Tour de France:
"Als je dan toch moet winnen, is dit een hele mooie dag" - de goedlachse Dylan Groenewegen.
En vooral het laatste wil ik noemen: WINNEN. Want dat vond vandaag op de Champs-Élysées plaats. Een Nederlander heeft voor het eerst sinds 1998 een sprint-etappe gewonnen in de Ronde van Frankrijk. Toen was het Jeroen Blijlevens die de 4e etappe op zijn naam schreef. En vandaag, 19 jaar en 8 dagen later, wint opnieuw een landgenoot in een sprint.
Vandaag, 23 juli 2017, is het de 24-jarige Amsterdammer Dylan Groenewegen die wint op de Champs-Élysées. Hij werd al een keer tweede en een keer derde in een massasprint, maar vandaag is de goedlachse Groenewegen de snelste. Hij klopt mannen als Greipel, Boasson Hagen, Bouhanni, Matthews en Kristoff in de sprint.
En de manier waarop is ook het noemen waard. Na drie weken koers waren er namens LottoNL-Jumbo nog maar 5 renners over van het negental wat aan de Tour begon. Roglič, Martens, Wagner en Leezer zitten nog in de Tour en moeten de kar trekken voor Groenewegen.
Roglič werd als pion vooruit gestuurd om het gat met de kopgroep dicht te rijden. De overige 3 hebben Groenewegen uit de wind gehouden en zo goed als mogelijk afgezet in de sprint. Na wat mannelijk geduw met Kristoff kwam Groenewegen al vroeg op kop en ging de sprint op 250 meter van de finish aan. Boasson Hagen kwam er niet aan te pas en Greipel zette zijn offensief te laat in. Dylan Groenewegen wint en daar is niets maar dan ook niets op af te dingen.
Keer op keer achter de scooter van pa-Groenewegen aan en de sprint nabootsen langs de A6. Snelheid maken, aantrekken, uit het wiel komen en gaan. En zo geschiede, maar keer op keer was het toch die dekselse Kittel die met de eer streek. Of ontbrak de slimmigheid en waren andere renners net iets sluwer? Aan de top-snelheid heeft het niet gelegen, want die was menig keer hoger dan die van de concurrenten. Deze etappe-zege zat er aan te komen, daarvan was iedereen overtuigd.
"Ik moet zelf maar een keer aangaan", aldus Groenewegen. En waar kan je dat als sprinter nu beter doen dan op de Champs-Élysées, het wereldkampioenschap voor sprinters? Nog één keer 250 meter lang afzien, beulen, sprinten en winnen.
Na de winst van Primož Roglič is het de tweede overwinning in deze ronde voor de ploeg van LottoNL-Jumbo. Een prima resultaat, zeker na het vroege uitvallen van Robert Gesink en de niet top-fitte Jos van Emden.
Ik wil afsluiten met het herhalen van de woorden van de winnaar, vlak na het winnen van de slotetappe in de Tour de France:
"Als je dan toch moet winnen, is dit een hele mooie dag" - de goedlachse Dylan Groenewegen.
Reacties
Een reactie posten