Geluksmomentje

Franco Baresi, Paolo Maldini, Fabio Capello, Marco van Basten, Filipo Inzaghi, Kaka, Alessandro Nesta, Andrey Shevchenko, Gennaro Gattuso, Ignazio Abate. Zomaar een aantal bekende namen uit de rijke historie van AC Milan. De Italiaanse grootmacht, welke aan de vooravond staat van een grote comeback.

Na een aantal jaren van afwezigheid in de Europese top komt daar komend seizoen (hopelijk) verandering in. In het seizoen 2017/2018 moet de grote ommekeer tot stand komen. Milan moet zich weer gaan mengen in de strijd om de Scudetto. Voor het eerst sinds 2011 moet er weer een gooi worden gedaan naar het Italiaanse kampioenschap.

De Rossoneri eindigden het afgelopen seizoen op de 6e positie. Een positie die recht geeft op een plek in de voorrondes van de Europa League.
Voor veel clubs is de groepsfase van de Europa League een hoofddoel, het hoogst haalbare. Maar niet voor Milan. Voor de rood-zwarten is de Europa League een springplank, een opmaat naar de Champions League. En daar hunkeren alle supporters van Milan naar. De laatste Europese prijs dateert alweer uit 2007. Het jaar waarin Liverpool in het Olympische Stadion van Athene verslagen werd en Filippo Inzaghi de grote man was aan Milanese kant. Hij scoorde tweemaal en dat was, ondanks een tegendoelpunt van Dirk Kuyt, genoeg voor de 7e Champignons League-titel in de geschiedenis.

En nu, 10 jaar na het laatste Europese succes, is de hunkering naar succes groter dan ooit. AC Milan moet weer terug naar de top. Na jaren van gestuntel in de Serie A met noteringen in de middenmoot, moet er nu weer omhoog gekeken worden.

Ik lees de geruchten als het om Milan gaat graag. Als ik de namen van Bonucci en Aubameyang voorbij zie komen, gaat mijn Rossoneri-hart sneller kloppen. Het zijn de grote namen waarvoor supporters naar het San Siro komen. Het zijn namen waarmee we weer kunnen strijden voor de prijzen. De strijd aangaan met Juventus, Napoli en de clubs uit Rome. De hunkering naar Europees succes in gang zetten en een gooi doen naar de Europa League.

Er moet een einde komen aan de heerschappij welke de naam Juventus draagt. En dat is het doel voor het aankomende seizoen. Er wordt met geld gesmeten en de één na de andere speler wordt binnen gehaald. En dat vind ik mooi. Op dit moment zijn er 7 potentiële basisklanten binnen gehengeld. Een aantal spraakmakende namen, maar naar mijn mening zijn 'we' nog niet klaar.
Er moet nog een grote ster naar de modestad van Italië komen. Eén van het niveau wereldklasse.

Ik kan mij de wedstrijd van 19 april 2009 nog goed herinneren. Mijn vader nam mij mee naar de wedstrijd tegen Torino. Samen een weekend naar Milaan, met als hoofddoel: de wedstrijd van zondag. Op zaterdag brachten wij eerst een bezoek aan het voetbalstadion en het bijbehorende museum. Aan de zijde van mijn vader liep ik door het museum. Zijn helden van lang vervlogen tijden hingen daar op levensgrote foto's aan de muur. Franco Baresi en het Nederlandse trio, Frank Rijkaard, Ruud Gullit en Marco van Basten. Hij kocht voor mij een 'La Gazzetta dello Sport'. Ik kon er geen letter van lezen, maar vond het maar wat prachtig. De voorbeschouwing van de wedstrijd van mijn AC Milan stond erin.

Milan won de wedstijd met maar liefst 5-1. Inzaghi scoorde 3 keer en was de gevierde man.
Ik was voor het eerst in mijn leven getuige van wereldklasse-voetbal. Spelers als Paolo Maldini, Ronaldinho, David Beckham, Kaka, Dida, Andrea Pirlo en nog zoveel meer. 90 minuten lang wist ik niet waar ik kijken moest. Zes keer sprong ik op (1 goal werd afgekeurd) en gooide het sjaaltje wat ik van mijn vader had gekregen de lucht in. Een geluksmoment.

Ik blijf de transfergeruchten nauwlettend in de gaten houden, hopend op een nieuwe ster die Milan de kampioensschaal bezorgt en de jongens en meiden van nu heel veel geluksmomenten brengt.