Le Grande Depart

Vandaag is het dan zover, de start van de Tour de France. Weken heb ik uitgekeken naar vandaag. Het startsein van het evenement van het jaar op wielergebied. Niet perse de zwaarste koers, maar wel het grootste spektakel als het gaat om beleving. Heel Frankrijk leeft het hele jaar toe naar het moment dat de maand juli aanbreekt. Boeren sloven zich uit om gezien te worden op de beelden die gemaakt worden uit de helikopters. Families, vriendengroepen, kennissen, iedereen wordt opgetrommeld om maar de hele dag rondjes te lopen met een vlag in hun hand wat dan van bovenaf lijkt op een draaiend fietswiel. En dit alles om maar gezien te worden en het later nog eens terug te kunnen kijken. Kijk dat zijn wij. Ons hele dorp was uitgelopen en we waren op de televisie.

Ik kijk uit naar het machtsvertoon van de kemphanen in de massasprints. Het afzien in de bergen van de klimmers. De pogingen van de aanvallers om maar los te komen van het peloton. Het tactische strijdplan van de klassementsrenners. De strijd van de twee grootheden in de voorjaarsklassiekers tussen Greg van Avermaet en Peter Sagan.
De strijd van Chris Froome en de jacht op zijn 4e gele trui. En die van de kleine Colombiaan, Quintana, die nog nooit het geel naar Parijs heeft gebracht. Marcel Kittel, die de grootste favoriet is om de sprints te winnen. En vooraf door een groot gedeelte van de kenners afgeschreven, Mark Cavendish, die vorig jaar toch ook verrassend 4(!) etappes won.

Maar vandaag ging het allemaal om Tony Martin en zijn droom. De droom om 'Le Maillot Jaune' in zijn Duitsland om de schouders gehesen te zien worden. Hij moest en zou Duitsland weer laten zien dat het wielrennen wel degelijk een grote sport is waar de Duitsers ook nog steeds goed in zijn.
Het was de uitgelezen kans, Düsseldorf, 14 kilometer en rijdend in de WK-trui. Een tijdrit, wat net geen proloog genoemd mag worden, over het kletsnatte asfalt in de hoofdstad van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen aan de Nederrijn.

Het ging voortvarend, de tussentijden waren prima, maar de eindtijd viel toch tegen. Uiteindelijk een 4e plaats op  8 seconde van de winnaar Geraint Thomas. Geen geel om de schouders van een Duitser, maar om dat van een Welshman.

En toch was Tony Martin niet de grootste verliezer van de dag. Deze troosteloze titel viel Alejandro Valverde ten deel. De Spanjaard die zichzelf deze Tour zou wegcijferen voor Movistar-kopman Quintana, gleed op het natte asfalt uit en schoot de dranghekken in, brak zijn knieschijf en kan een streep zetten door het vervolg van de Tour.

Le Grant Depart, qua spektakel en verrassing is dat zeker waar. Maar toch met een somber randje.