Brief aan Jumbo Supermarkten
Beste Jumbo Supermarkten,
Bijna een jaar geleden begon het allemaal. Ik, een geel maatschepje, kwam terecht bij de familie Van Kampen. In het kleine, maar o zo prachtige dorpje Odijk. Ja, zelfs in dit kleine dorpje ten oosten van Utrecht hebben jullie een mooi filiaal.
In huize Van Kampen was al even terug een jongetje geboren en werd ik uit het schap getrokken. In een leeg winkelwagentje werd ik als eerste in de hoek gezet. Ik keek tegen het einde van de rit tegen het achterwerk van de billendoekjes aan en werd vergezeld door de luiers.
Bij aankomst kon ik gelijk aan de slag. Ik werd bevrijd uit mijn benauwde omgeving, waagde gelijk de sprong in het diepe om mijzelf vervolgens 5 maal vol te scheppen, af te laten strijken en vervolgens leeg te laten gooien.
En dit niet 1 keer per dag, niet 2 keer per dag, maar om de 3 uur werd ik opgeschud, bij m'n larven gegrepen en werd ik klaargestoomd om mijn kunstjes te herhalen. Of het nu in de vroege ochtend was, tijdens de lunch of midden in de nacht. Ik was er. Altijd stond ik voor de familie Van Kampen klaar.
Elke week kwam er een soortgenoot bij. Het gezelschap werd steeds groter en samen genoten we van alle hachelijke en hectische momenten. De hectiek 's ochtends vroeg als vader, moeder en broer zichzelf een weg door de keuken baanden op jacht naar een schoon bordje en broodbeleg. Maar ook de hilarische momenten in de avond. Als er heerlijk gekookt werd en ik, samen met mijn maatschappen, genoot van alle geuren. Abrupt uit mijn rust gehaald werd om weer afgepast maatwerk af te leveren.
Onze groep werd groter en groter. Steeds meer individuen sloten zich bij ons aan. Het werd gezellig en we begonnen elkaar te waarderen. We namen steeds meer ruimte in beslag, maar ook dit werd gewaardeerd door de familie. We zijn zelfs van een lade naar een kastje gepromoveerd.
Dat wij ons hier thuis hebben gevoeld staat als een paal boven water. Het warme gevoel werd er met de paplepel in gegoten. Keer op keer werden we benaderd om mee te werken.
Maar ons werk zit er nu op. We hebben bijna een jaar lang alles gegeven. Vooral in het begin. Naarmate de tijd verstreek werden we steeds minder nodig. Tot afgelopen week de 'laatste gele maatschep' zich bij ons voegde. Nu is het tijd om terug te gaan. Terug te gaan en ergens opnieuw te beginnen.
Het was ons een waar genoegen om de naam 'Jumbo Supermarkten' te dragen en alles te geven bij familie Van Kampen in Odijk. We zien er naar uit om terug te keren naar het hoofdkantoor, door gestuurd te worden naar de fabrikant, afgeleverd te worden bij het distributiecentrum, op transport te gaan naar de plaatselijke supermarkt en opnieuw ingezet te worden bij een 'nieuwgeboren' familie.
Met vriendelijke groet, mede namens familie Van Kampen,
De 40 gele maatschepjes uit de pakken zuigelingen- en opvolgmelk van Jumbo Supermarkten.
Bijna een jaar geleden begon het allemaal. Ik, een geel maatschepje, kwam terecht bij de familie Van Kampen. In het kleine, maar o zo prachtige dorpje Odijk. Ja, zelfs in dit kleine dorpje ten oosten van Utrecht hebben jullie een mooi filiaal.
In huize Van Kampen was al even terug een jongetje geboren en werd ik uit het schap getrokken. In een leeg winkelwagentje werd ik als eerste in de hoek gezet. Ik keek tegen het einde van de rit tegen het achterwerk van de billendoekjes aan en werd vergezeld door de luiers.
Bij aankomst kon ik gelijk aan de slag. Ik werd bevrijd uit mijn benauwde omgeving, waagde gelijk de sprong in het diepe om mijzelf vervolgens 5 maal vol te scheppen, af te laten strijken en vervolgens leeg te laten gooien.
En dit niet 1 keer per dag, niet 2 keer per dag, maar om de 3 uur werd ik opgeschud, bij m'n larven gegrepen en werd ik klaargestoomd om mijn kunstjes te herhalen. Of het nu in de vroege ochtend was, tijdens de lunch of midden in de nacht. Ik was er. Altijd stond ik voor de familie Van Kampen klaar.
Elke week kwam er een soortgenoot bij. Het gezelschap werd steeds groter en samen genoten we van alle hachelijke en hectische momenten. De hectiek 's ochtends vroeg als vader, moeder en broer zichzelf een weg door de keuken baanden op jacht naar een schoon bordje en broodbeleg. Maar ook de hilarische momenten in de avond. Als er heerlijk gekookt werd en ik, samen met mijn maatschappen, genoot van alle geuren. Abrupt uit mijn rust gehaald werd om weer afgepast maatwerk af te leveren.
Onze groep werd groter en groter. Steeds meer individuen sloten zich bij ons aan. Het werd gezellig en we begonnen elkaar te waarderen. We namen steeds meer ruimte in beslag, maar ook dit werd gewaardeerd door de familie. We zijn zelfs van een lade naar een kastje gepromoveerd.
Dat wij ons hier thuis hebben gevoeld staat als een paal boven water. Het warme gevoel werd er met de paplepel in gegoten. Keer op keer werden we benaderd om mee te werken.
Maar ons werk zit er nu op. We hebben bijna een jaar lang alles gegeven. Vooral in het begin. Naarmate de tijd verstreek werden we steeds minder nodig. Tot afgelopen week de 'laatste gele maatschep' zich bij ons voegde. Nu is het tijd om terug te gaan. Terug te gaan en ergens opnieuw te beginnen.
Het was ons een waar genoegen om de naam 'Jumbo Supermarkten' te dragen en alles te geven bij familie Van Kampen in Odijk. We zien er naar uit om terug te keren naar het hoofdkantoor, door gestuurd te worden naar de fabrikant, afgeleverd te worden bij het distributiecentrum, op transport te gaan naar de plaatselijke supermarkt en opnieuw ingezet te worden bij een 'nieuwgeboren' familie.
Met vriendelijke groet, mede namens familie Van Kampen,
De 40 gele maatschepjes uit de pakken zuigelingen- en opvolgmelk van Jumbo Supermarkten.
Reacties
Een reactie posten